تماشای پرندگان مهاجر در تالاب کشف‌رود 
امیریه ۳۷ شهر چهار‌هزارنفری 
مصطفی ابراهیمی ۷ ثانیه با رکورد جهانی فاصله دارد
تا این‌جای کار رکورد مصطفی ابراهیمی، دونده محله ارشاد، در رشته دوی ۸۰۰ متر ۱:۴۸:۴۰ است. رکوردی که با برادران مرادی، مقام‌آوران المپیک، ۴ ثانیه و با رکورد جهانی حدود ۷ ثانیه فاصله دارد.
در زندگی شهری امروز که با نگرانی و استرس همراه است، زندگی آرام همراه با سلامت جسمی و روحی کاری دشوار است، اما ناممکن هم نیست. خیلی‌ها به بهانه‌های مختلف مانند نبود امکانات، نداشتن وقت و... از ورزش فرار می‌کنند. در کنار این افراد کسانی هم هستند که با کمترین امکانات، به‌صورت حرفه‌ای ورزش می‌کننـد.
مصطفـی ابراهیمی دوومیدانی‌کار محله ارشاد، یکی از آن ورزشکاران است که همراه تحصیل در رشته تربیت‌بدنی، با توکل به خدا و تلاش خود توانسته به مقام‌های‌های کشوری و بین‌المللی دست یابد. او از سال ۸۸ به تیم ملی جوانان و در سال ۱۳۹۰ به تیم ملی بزرگ‌سالان دعوت می‌شود.
اکنون نیز عضو تیم باشگاه نفت تهران است. تا این‌جای کار رکورد مصطفی در رشته دوی ۸۰۰ متر ۱:۴۸:۴۰ است. رکوردی که با برادران مرادی، مقام‌آوران المپیک، ۴ ثانیه و با رکورد جهانی حدود ۷ ثانیه فاصله دارد. سال آینده این دونده ۲۳ ساله، مسابقات المپیک آسیایی را در پیش دارد. آرزوی او کسب مقام قهرمانی در این مسابقات، ارتقای رکورد و سرفرازی برای کشورش است؛ آرزویی که برای رسیدن به آن، با نبود امکانات و نداشتن حامی مواجه شده است.
شروعی برای قهرمانی
مصطفی ابراهیمی سال ۱۳۶۹ در باخرز به‌دنیا می‌آید. کشتی‌گیربودن پدر از همان کودکی، او را وارد دنیای ورزش می‌کند. واردشدن به این دنیا، نتیجه‌اش پروراندن آرزوی قهرمانی در ذهنش است. او خیلی زود هم به این آرزو می‌رسد، به‌طوری‌که در سال پنجم ابتدایی، قهرمانی را تجربه می‌کند.
ورزشکار محله ارشاد درباره این تجربه شیرین می‌گوید: همیشه مسیر خانه تا مدرسه را می‌دویدم. سال سوم ابتدایی هم‌زمان با جشن پیروزی انقلاب، در مسابقه دوومیدانی با فاصله زیادی از دانش‌آموزان دیگر برنده شدم. رئیس مدرسه که خودش ورزشکار بود، به استعداد من در دوندگی پی برد و مرا تشویق کرد. این ماجرا بهانه‌ای شد برای دویدن یک تا‌دوساعت در روز.
ابراهیمی ادامه می‌دهد: سال پنجم ابتدایی به عنوان نماینده مدرسه‌مان در مسابقات دوومیدانی مدارس شهرستان شرکت کردم و بازهم با فاصله زیاد از نفرات دیگر اول شدم و این آغازی بود برای ورود من به ورزش دوومیدانی.
فقط می‌دویدم و صدای تشویق تماشاچی‌ها را نمی‌شنیدم
مصطفی پس از قهرمانی در شهرستان برای شرکت در مسابقات استانی به مشهد می‌آید. او برای ما از هیجان این مسابقه این‌گونه تعریف می‌کند: مسابقات در ورزشگاه تختی برگزار می‌شد. جمعیت بسیاری برای تشویق آمده بودند. من تا آن زمان این تعداد جمعیت ندیده بودم.
کمی نگران بودم. بعداز قرارگرفتن در ابتدای مسیر مسابقه، با سوت داور دویدم. فقط می‌دویدم و به چیز دیگری فکر نمی‌کردم. در پایان با صدای تشویق حاضران متوجه شدم که برنده شده‌ا. من برنده دوی هشتصدمتر استان شده بودم.
فقط می‌دویدم و به چیز دیگری فکر نمی‌کردم. در پایان با صدای تشویق حاضران متوجه شدم که برنده شده‌ام
تمام روز را در ورزشگاه تختی تمرین می‌کردم
این قهرمانی باعث می‌شود که خانواده‌اش برای پیشرفت فرزندشان به مشهد بیایند؛ «تمریناتم را برای شرکت در مسابقات کشوری در مجموعه ورزشی سعدآباد با مربیگری سیدمحمد سعادت آغاز کردم. آقای سعادت، بسیاری از اصول و قوانین دوومیدانی را به من آموخت. چند ماه بیشتر تا برگزاری مسابقات کشوری نمانده بود و تمرینات سختی را انجام دادم؛ به‌طوری‌که گاهی تمام روز را در مجموعه تختی تمرین می‌کردم.»
همسایه‌ها با سلام و صلوات مرا به خانه رساندند
ورزشکار جوان محله ارشاد از نخستین مقام کشوری خود می‌گوید: مسابقات کشوری دوومیدانی دانش‌آموزی در استان چهارمحال‌وبختیاری برگزار می‌شد. ورزشکاران دوومیدانی‌کار این استان، بهترین رکورد‌ها را در انواع ماده‌های دوومیدانی کسب کرده بودند و با داشتن امتیاز میزبانی، شکست‌دادن آنها کار سختی بود، اما من با توکل و ایمان، وارد میدان مسابقه شدم.
همان ابتدا از دو تن از ورزشکاران چهارمحال‌وبختیاری عقب افتادم، اما در یک لحظه از آنها نیز عبور کردم و به خط پایان رسیدم و توانستم نخستین مقام کشوری دوومیدانی را در ماده دوی هشتصدمتر به دست بیاورم. پس‌از مسابقه، ورزشکاران دیگر شهر‌های ایران با اعلام تبریک به من می‌گفتند «پس از چند سال این اولین‌باری است که یک نفر غیر از ورزشکاران چهارمحال‌وبختیاری قهرمان دوی هشتصدمتر می‌شود.»
پس از بازگشت به ایران، یکراست به حرم مطهر امام رضا (ع) می‌رود؛ «از امام رضا (ع) خواستم که مرا برای رسیدن به هدفم که قهرمانی جهان است، یاری کند.» همسایه‌ها هم با خبر پیروزی او محله را چراغانی می‌کنند و به استقبالش می‌آیند و با سلام و صلوات او را به خانه‌اش می‌رسانند.
با دیدن تردید در چهره ورزشکاران، مطمئن شدم می‌برم
ابراهیمی بعداز کسب نخستین مقام قهرمانی، تمرینات ورزشی خود را جدی ادامه می‌دهد و سال بعد در رده سنی جوانان در مسابقات باشگاهی کشور در سال ۱۳۸۶، با کسب چهار مقام، عنوان برترین دونده مسابقات باشگاهی ایران را به دست می‌آورد. او درباره این مسابقات نیز خاطره‌ای فراموش‌نشدنی در ذهن دارد؛ «تقریبا تمام رقیب‌های من همان ورزشکاران سال قبل بودند.
شب قبل از مسابقه برای آشنایی بیشتر ورزشکاران با یکدیگر، مراسم معرفی برگزار شد. من دیرتر از همه وارد سالن شدم. به همین دلیل همه فکر می‌کردند در مسابقات شرکت نکرده‌ام. زمانی که وارد سالن جلسه شدم ناگهان خنده‌ها قطع شد و من همان لحظه با دیدن تردید در چهره آنها مطمئن شدم که برنده خواهم شد.»
پس از پیوستن به تیم ملی روزی ۱۰ تا ۱۲ ساعت تمرین می‌کردم
سرانجام با کسب چند مقام قهرمانی کشوری به تیم ملی دوومیدانی جوانان دعوت می‌شود. او دراین‌باره می‌گوید: سال ۱۳۸۸ در رقابت‌های باشگاهی رده سنی جوانان و در دوی هشتصدمتر با اقتدار مقام قهرمانی و نایب‌قهرمانی را از آن خود کردم. در همین مسابقات بود که رئیس فدراسیون دوومیدانی کشور که سرعت مرا در هنگام دویدن دیده و خوشش آمده بود، مرا به تیم ملی دوومیدانی دعوت کرد.
ورزشکار محله آبکوه می‌افزاید: دعوت به تیم ملی افتخاری بزرگ است. تا قبل از این اگر من نماینده شهر و استانم بودم حالا نماینده کشورم می‌شدم. می‌دانستم مسئولیت سنگینی بر دوش دارم. به همین دلیل تمریناتم را چندبرابر کردم؛ به‌طوری‌که گاهی وقت‌ها ۱۰ تا ۱۲ ساعت تمرین می‌کردم و شب و روزم را فراموش کرده بودم.
سال ۱۳۸۹، سال سخت رقابت
ابراهیمی بعد از عضویت در تیم ملی برای نشان‌دادن جایگاه خود به دیگر اعضای تیم که دارای مقام‌های قهرمانی المپیک هستند، تمرین‌های طاقت‌فرسایی انجام می‌دهد. خودش مدعی است سال ۱۳۸۹، پرکارترین و سخت‌ترین سال ورزشکاری او بوده است.
دراین‌باره می‌گوید: بهترین‌های تیم ملی برادران مرادی (امیر و سجاد) و احسان مهاجرشجاعی و هر سه اهل استان چهارمحال‌وبختیاری بودند. برادران مرادی رکورددار دوومیدانی در کشور هستند. رکورد آنها در دوی ۸۰۰ متر، ۱:۴۴:۷۶ ثانیه است که در مقایسه با رکورد جهانی چندصدم ثانیه تفاوت دارد.
رقابت با چنین رقبایی که رکورددار بودند کاری بسیار سخت بود؛ به همین دلیل من به کمک مربی‌ام آقای سعادت تمرین‌های بسیار و طاقت‌فرسایی انجام دادم. در همان سال در مسابقات ملی که در تهران و مشهد برگزار می‌شد به مقام چهارمی و پنجمی مسابقات دست پیدا کردم که البته اگر در مسابقه در حق من نامردی نمی‌شد، دوم می‌شدم.
کسب مدال بین‌المللی را در خواب هم نمی‌دیدم
با کسب مقام دومی در مسابقات کشوری ۱۳۹۰، برای نخستین‌بار به‌عنوان یکی از دو نماینده ایران در مسابقات آسیایی که در کشور امارات متحده عربی برگزار می‌شد، شرکت می‌کند. ابراهیمی عنوان می‌کند: در این مسابقات نمایندگانی از چند کشور مطرح و برتر آسیایی شرکت کرده بودند و من توانستم با کسب مقام سومی آسیا، نخستین مدال آسیایی و بین‌المللی خودم را به دست آورم.
ین مدال برای من بسیار باارزش بود، چون در اولین سال شرکتم توانستم به چنین مقامی دست پیدا کنم درحالی‌که کسب چنین مقامی را در خواب هم نمی‌دیدم. وی اضافه می‌کند: سال ۱۳۹۱ در مسابقات بین‌المللی تهران توانستم دو طلای مسابقات را در دوی هشتصدمتر و چهارصدمتر به دست بیاورم و در سال ۱۳۹۲ و در مسابقات بین‌المللی به میزبانی مشهد و با شرکت نمایندگانی از کشور‌های قزاقستان، ترکمنستان، آذربایجان، کویت و چند کشور مطرح آسیایی دو مقام نایب‌قهرمانی و یک برنز مسابقات را نیز به دست آورم. در همان سال در مسابقات بین‌المللی جام فجر نیز که سوم و چهارم بهمن ماه برگزار شد، قهرمان ماده ۸۰۰ متر شدم.
بدون امکانات چگونه در المپیک شرکت کنم!
مصطفی ابراهیمی در حال حاضر مشغول تمرینات سخت و آماده‌شدن برای المپیک آسیایی سال ۱۳۹۳ کره جنوبی است، اما از نبود امکانات گلایه می‌کند: باوجودی‌که پنج ماه دیگر تا مسابقات المپیک آسیایی زمان باقی است، با کمترین امکانات تمرین می‌کنم؛ درحالی‌که برای تمرین در چنین مسابقاتی باید تغذیه مناسب، امکانات و وسایل مناسب برایت فراهم باشد، اما هیچ‌کدام از این امکانات دراختیار من نیست.
من حتی به فدراسیون دوومیدانی کشور نامه نوشتم، اما آنها هیچ کمکی به من نکردند. من دانشجو هستم و هیچ منبع درآمدی ندارم؛ چگونه می‌توانم با دغدغه این مشکلات به تمرین ادامه دهم.
بزرگ‌ترین آرزو، کسب مقام در المپیک
مصطفی، بزرگ‌ترین افتخار هر ورزشکار را کسب مقام در مسابقات المپیک جهان می‌داند و می‌گوید: من هم چنین آرزویی دارم و امیدوارم بعداز شرکت در مسابقات آسیایی بتوانم در مسابقات المپیک جهانی شرکت کنم.
الگوی ورزشی من پهلوان تختی است
ورزشکار جوان محله ارشاد باوجودی‌که آرزوی قهرمانی در المپیک را دارد، می‌گوید: به‌دلیل آنکه پدرم کشتی‌گیر بود از همان خردسالی با زندگی جهان پهلوان تختی آشنا شدم. پدرم داستان‌های بسیاری از مرام و معرفت او برای من می‌گفت؛ به همین دلیل سعی کردم پهلوان غلام‌رضا تختی را الگوی خودم در زندگی و ورزش قرار دهم.
به نظرم اخلاق و مرام پهلوانی برتر از هر مدال طلا و افتخاری است. قهرمان بدون اخلاق و مرام پهلوانی ماندگار نخواهد شد و از بین خواهد رفت. او در پایان گفتگو به‌عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای همه را به ورزش دعوت می‌کند و می‌گوید: ورزش و تغذیه با غذا‌های سنتی بهترین راه حفظ سلامتی و جوانی است. خود من همیشه برای حفظ سلامتی‌ام از غذا‌های سنتی و محلی استفاده می‌کنم.
* این گزارش شنبه ۳ اسفند ۹۲ درشمـاره ۹۴ شهرآرامحله منطقه یک چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
